Jacques CHARLIER

 Jacques CHARLIER (1939)

Jacques Charlier, geboren in 1939 te Luik, is een autodidact die het medium en de stijl gebruikt naargelang het idee.

Zijn multidisciplinaire aanpak brengt hem op vele terreinen, maar schilderen blijft zijn voornaamste expressiegebied.

Op 17-jarige leeftijd trad hij in dienst bij de Technische Dienst van de provincie Luik als tekenaar in een groot bureau voor projecten, aanleg en verbetering van wegen in de provincie. Hij heeft daar 20 jaar gewerkt. Charlier maakte er een gebied van artistieke experimenten van.

Tegelijkertijd perfectioneerde hij zijn artistieke techniek als autodidact.
Hij bezocht tentoonstellingen, verzamelde catalogi van moderne kunst, imiteerde modieuze kunstenaars door hun werken te reproduceren en maakte varianten van meesterwerken uit de kunstgeschiedenis. Deze praktijk, samen met het leren tekenen door zijn werk bij het STP, maakte van hem een technicus met veel ervaring.

In 1962 hield hij zijn eerste tentoonstelling van schilderijen in de Kunstkamer in Antwerpen. Zijn artistieke carrière was begonnen. Vanaf 1978 was Jacques Charlier docent aan de Academie voor Schone Kunsten in Luik. Daar gaf hij ongeveer twintig jaar les in strips, illustratie en reclame.

In 1986 neemt hij deel aan het project "Chambres d'Amis" in Gent, georganiseerd door Jan Hoet. Dit project nodigde bezoekers uit om de stad te verkennen en in particuliere huizen en flats werken te ontdekken van kunstenaars als Bruce Nauman, Mario Merz en Kounellis. Mario Merz en Kounellis.
De Chambre d'Ennemi van Jacques Charlier, bestaande uit voorwerpen, meubels en levende acteurs, baarde opzien bij zowel bezoekers als critici.

In 2009 haalde Jacques Charlier de krantenkoppen met zijn piratententoonstelling "100 geslachten kunstenaars". Uitgenodigd voor de Biënnale van Venetië, stelde hij voor om overal in de stad karikaturen van de geslachten van de kunstenaars op te hangen. De kunstenaars worden niet geïdentificeerd, maar aan de hand van aanwijzingen gesuggereerd. Het project werd eerst getolereerd en uiteindelijk geweigerd door de curatoren van de Biënnale, maar ook door de stad Venetië. Jacques Charlier en zijn curator, Enrico Lunghi, besloten een vaporetto te huren en de tentoonstelling daar te installeren, 200 meter van de ingang van de Biënnale en naast de jachten van miljonairs. Na twee dagen was de hele Biënnale ervan op de hoogte en deze tentoonstelling werd vervolgens getoond op de hoogste plaatsen van de hedendaagse kunst, in Metz, Antwerpen. Brussel. Sofia, Luik...